"Κοινωνικό πρόβλημα της ασθένειας, την οποία δημιουργεί η κοινωνική μεταβολή, είναι η αυτοκτονία.!"
Με τα λόγια αυτά ενός αγνώστου που τα έχει καταγράψει η ιστορία θα μπορούσε να περιγραφεί η αυτοκτονία του κ. Χριστούλα προ ολίγων ημερών στο Σύνταγμα, στο κέντρο της Αθήνας.
Είναι αποδεδειγμένο και καταγεγραμμένο επίσημα ότι σε όποιες χώρες μπήκε το ΔΝΤ αυξήθηκε το ποσοστό των αυτοκτονίων ως αποτέλεσμα της οικονομικής ανέχειας, αποτυχίας ή του φόβου για τα χειρότερα.
Όμως η συγκεκριμένη αυτοκτονία πρέπει να είναι από τις ελάχιστες που έχουν πολιτικό νόημα καθώς ο αυτόχειρας στο σημείωμα που άφησε θεωρεί υπεύθυνους για την πράξη του αυτή όσους έφεραν τη χώρα και κατ' επέκταση τον ίδιο σε αυτή την τραγική κατάληξη.
Βλέπουμε λοιπόν πως αποφασίζει ένας συμπολίτης μας να βάλει τέλος στη ζωή του και επιλέγει την κεντικότερη πλατεία της χώρας για να δώσει πολιτική χροιά στην πράκη του αυτή.
Εμείς δεν μπορούμε να κρίνουμε αν έπραξε ορθώς ή λανθασμένα αλλά μπορούμε να πόυμε πως σίγουρα ήταν ο πρώτος αλλά δεν θα είναι ο τελευταίος.
Και αυτό γιατί όσο περνάει ο καιρός και βαθαίνει η ύφεση, μεγαλώνει η ανεργία, μειώνεται η κοινωνική περίθαλψη, χάνεται η δωρεάν παροχή υπηρεσιών υγείας, μειώνονται οι συντάξεις και οι μισθοί, χάνεται η ελπίδα, το όνειρο, τόσο αυξάνει ο κίνδυνος να αποφασίσουν και άλλοι συνανθρωποί μας να δώσουν τέρμα στη ζωή τους, κάτι που φυσικά απευχόμαστε.
Το μύνημα όμως που πρέπει να πάρουν οι αποδέχτες είναι ότι επιβάλλεται η αλλαγή πολιτικής που θα έχει ως πρωταρχικό της μέλημα την αξία της ανθρώπινης υπόστασης του ατόμου ως κοινωνικού και πολιτικού όντος. Διότι όταν ο πολίτης δεν μπορέι να ικανοποιήσει τις πρωταρχικές του ανάγκες δεν δύναται να συμμετάσχει όπως θα ήθελε στην πολιτική και κοινωνική ζωή του τόπου, να ζήσει, με 2 λόγια, αξιοπρεπώς.
Φυσικά και δεν πιστεύουμε πως η αυτοκτονία ειναι η λύση για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο καθένας μας, αλλά δεν μπορούμε και να κατηγορήσουμε τους ανθρώπους που επιλέγουν αυτή τη λύση πάνω στην απελπισία τους καθώς ο καθένας είναι υπεύθυνος των πράξεων του και της ζωής τους. Απλά η συγκεκριμένη ενέργεια του συμπολίτη μας έχει συμβολικό χαρακτήρα και πρέπει να αποτελέσει το έναυσμα για να αναλογιστούμε το τι γίνεται λάθος και πως πρέπει να βελτιωθεί αυτό..αλλά και το πόσο χειρότερα μπορούν γίνουν τα πράγματα στη χώρα αν συνεχιστεί η ίδια αδιάλλακτη τακτική...Σήμερα θρηνούμε θύματα που αποφασίζουν να βάλουν τέλος στη ζωή τους μόνοι τους, αύριο μπορεί να πεθαίνουν άνθρωποι από απλά προβλήματα υγείας καθώς δεν θα έχουν τους πόρους να τα αντιμετωπίσουν κ.ο.κ.
Επομένως μόνο η ελπίδα για το καλύτερο, η πίστη στο στόχο και η μάχη με τα προβλήμτα ίσως μας βγάλουν νικητές από τη μαχή που δίνουμε με τα οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά και εν τέλει ψυχικά προβλήματα που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε...
Με τα λόγια αυτά ενός αγνώστου που τα έχει καταγράψει η ιστορία θα μπορούσε να περιγραφεί η αυτοκτονία του κ. Χριστούλα προ ολίγων ημερών στο Σύνταγμα, στο κέντρο της Αθήνας.
Είναι αποδεδειγμένο και καταγεγραμμένο επίσημα ότι σε όποιες χώρες μπήκε το ΔΝΤ αυξήθηκε το ποσοστό των αυτοκτονίων ως αποτέλεσμα της οικονομικής ανέχειας, αποτυχίας ή του φόβου για τα χειρότερα.
Όμως η συγκεκριμένη αυτοκτονία πρέπει να είναι από τις ελάχιστες που έχουν πολιτικό νόημα καθώς ο αυτόχειρας στο σημείωμα που άφησε θεωρεί υπεύθυνους για την πράξη του αυτή όσους έφεραν τη χώρα και κατ' επέκταση τον ίδιο σε αυτή την τραγική κατάληξη.
Βλέπουμε λοιπόν πως αποφασίζει ένας συμπολίτης μας να βάλει τέλος στη ζωή του και επιλέγει την κεντικότερη πλατεία της χώρας για να δώσει πολιτική χροιά στην πράκη του αυτή.
Εμείς δεν μπορούμε να κρίνουμε αν έπραξε ορθώς ή λανθασμένα αλλά μπορούμε να πόυμε πως σίγουρα ήταν ο πρώτος αλλά δεν θα είναι ο τελευταίος.
Και αυτό γιατί όσο περνάει ο καιρός και βαθαίνει η ύφεση, μεγαλώνει η ανεργία, μειώνεται η κοινωνική περίθαλψη, χάνεται η δωρεάν παροχή υπηρεσιών υγείας, μειώνονται οι συντάξεις και οι μισθοί, χάνεται η ελπίδα, το όνειρο, τόσο αυξάνει ο κίνδυνος να αποφασίσουν και άλλοι συνανθρωποί μας να δώσουν τέρμα στη ζωή τους, κάτι που φυσικά απευχόμαστε.
Το μύνημα όμως που πρέπει να πάρουν οι αποδέχτες είναι ότι επιβάλλεται η αλλαγή πολιτικής που θα έχει ως πρωταρχικό της μέλημα την αξία της ανθρώπινης υπόστασης του ατόμου ως κοινωνικού και πολιτικού όντος. Διότι όταν ο πολίτης δεν μπορέι να ικανοποιήσει τις πρωταρχικές του ανάγκες δεν δύναται να συμμετάσχει όπως θα ήθελε στην πολιτική και κοινωνική ζωή του τόπου, να ζήσει, με 2 λόγια, αξιοπρεπώς.
Φυσικά και δεν πιστεύουμε πως η αυτοκτονία ειναι η λύση για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο καθένας μας, αλλά δεν μπορούμε και να κατηγορήσουμε τους ανθρώπους που επιλέγουν αυτή τη λύση πάνω στην απελπισία τους καθώς ο καθένας είναι υπεύθυνος των πράξεων του και της ζωής τους. Απλά η συγκεκριμένη ενέργεια του συμπολίτη μας έχει συμβολικό χαρακτήρα και πρέπει να αποτελέσει το έναυσμα για να αναλογιστούμε το τι γίνεται λάθος και πως πρέπει να βελτιωθεί αυτό..αλλά και το πόσο χειρότερα μπορούν γίνουν τα πράγματα στη χώρα αν συνεχιστεί η ίδια αδιάλλακτη τακτική...Σήμερα θρηνούμε θύματα που αποφασίζουν να βάλουν τέλος στη ζωή τους μόνοι τους, αύριο μπορεί να πεθαίνουν άνθρωποι από απλά προβλήματα υγείας καθώς δεν θα έχουν τους πόρους να τα αντιμετωπίσουν κ.ο.κ.
Επομένως μόνο η ελπίδα για το καλύτερο, η πίστη στο στόχο και η μάχη με τα προβλήμτα ίσως μας βγάλουν νικητές από τη μαχή που δίνουμε με τα οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά και εν τέλει ψυχικά προβλήματα που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε...
