ΣΠΑΤΑΛΗ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ Η'ΖΩΗ ΧΩΡΙΣ ΕΚΦΡΑΣΗ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΖΩΗ...;Γράφει ο Γιώργος Πλουμίδης

Η μόνιμη επωδός μου προς φίλους, γνωστούς, είναι να μη φοβούνται να εκφράσουν τα συναισθήματα τους στους άλλους αρκεί να τα νιώθουν πραγματικά και να μην έχουν δόση υπερβολής...
Εν αντιθέσει με μένα, άλλοι  διατείνονται να είμαστε πολύ φειδωλοί στην εξέφραση των συναισθημάτων μας διότι οι δέκτες αυτών μπορεί να εκμεταλλευτούν την αδυναμία που προκαλούν τα αισθήματα αυτά...

Σίγουρα οι περισσότεροι από σας θα σκεφτείτε ότι τα ερωτικά συναισθήματα είναι τα πιο δύσκολα τόσο σε διαχείριση, καθώς μας αποσυντονίζουν, όσο και στο να τα διευκρινίσουμε τι πραγματικά νιώθουμε, διότι πολλές φορές το ένστικτό μας λανθάνει και νομίζουμε οτι αισθανόμαστε κάτι που τελικά αποδυκνείεται ότι δεν ήταν έτσι...
Επίσης πολλοί μιλούν σχετικά για σπατάλη συναισθημάτων εννοώντας φυσικά ότι τα έδωσαν σε λάθος άτομα για λάθος λόγους και όταν έπρεπε να τα δώσουν σε "σωστά" πρόσωπα δεν είχαν πια το απόθεμα εκείνο που θα ταίριαζε στην περίπτωση...

Υπάρχει λοιπόν σπατάλη στα συναισθημάτα;

Φυσικά και όχι αγαπητοί φίλοι, καθώς ο καθένας τη στιγμή που τα εκφράζει και τα εξωτερικεύει τα νιωθει, ακόμη και αν η κατάληξη τον διαψεύσει, διότι καλύτερα να νιώσει και πιθανώς να πονέσει παρά να είναι μαζεμένος και να νιώσει περνόντας τα χρόνια ότι δεν έζησε..

Ναι, δεν έζησε, καθώς ζωή χωρίς συναισθήματα είναι κενή ζωή...άλλωστε αν δεν αγαπήσεις, αν δεν ερωτευτείς, αν δεν πονέσεις, αν δεν αγαπηθείς και εν τέλει αν δεν νίωσεις, δεν θα μάθεις...

και θα κλείσω με στίχους του Τάσου Λειβαδίτη για να δείξω ότι είναι χειρότερο από το να νιώθεις πράγματα για λάθος άτομα, το να μην νιώθεις τίποτα
: " Η αμαρτία μας: ότι θελήσαμε πολλά,
   το εγκλημά μας: πράξαμε τόσα λίγα."

 Ας πράξουμε λοιπόν φίλοι μου...

"Πρέπει να είσαι η αλλαγή που θέλεις να έρθει...!"Γράφει ο Γιώργος Πλουμίδης

Η παραπάνω ρήση του Μαχάτμα Γκάντι αποτελεί στόχο για όλους όσους έχουν ονειρευτεί, πιστέψει, προσπαθήσει και σχεδιάσει κάποια μεγάλη αλλαγή σε οποιοδήποτε τομέα της ζωής τους...

Κατά πόσο όμως μπορέι να έρθει αυτή η αλλαγή που μπορούμε να την αποκαλέσουμε και επανάσταση, ρήξη, διακοπή παλιών συνηθειών ή αντιλήψεων ή ιδεολογιών η γενικότερα τρόπου σκέψης και ζωής, αν πρώτα δεν πιστέψουμε ότι μπορούμε να πετύχουμε αυτό που επιδιώκουμε ενσοματόνωντάς το στην καθημερινή μας ζωή;
Αν πρώτα δεν γίνει κτήμα μας η αλλαγή;;;
Αν πρώτα δεν αποτελέσει την κινητήριο δύναμη για τη ζωή μας από εδώ και στο εξής;

Φυσικά υπάρχει μια ιδιοποιός διαφορά σχετικά με τις απολύτως προσπωπικές αλλαγές που επιδιώκουμε με τις συλλογικές κοινωνίκες ή γενικότερα τις αλλαγές που αφορούν το σύνολο.
Στις μεν πρώτες οφείλουμε να πιστέψουμε καταρχάς στην ορθότητα της επιδιοκώμενης αλλαγής και στο κατα πόσο θα ωφελήσει τον εαυτό μας και έπειτα να αρχίσουμε να τις υλοποιούμε παραμένοντας προσηλωμένοι στο στόχο της αλλαγής....
Στην δεύτερη περίπτωση όμως που θέλουμε οι αλλαγές να αφορούν και άλλους, που έχουν καλύτερα έναν μεγαλύτερο αντίκτυπο σε περισσότερα άτομα ή θέλουμε να εμπνεύσουμε αυτά τα άτομα για να πετύχουν κάτι ΤΟΤΕ οφείλουμε εμείς οι ίδιοι που επιδιώκουμε την αλλαγή να δέιξουμε στους άλλους ότι την έχουμε κάνει ήδη κτήμα μας, ότι λειτουργούμε όπως υποδεικνύουμε, ότι παλεύουμε γι αυτό που θέλουμε να αλλάξει...γιατί αν πρώτοι δεν εφαρμόσουμε αυτά που λέμε πώς θα εμπνεύσουμε τους άλλους να πράξουν εκείνα τα οποία τους προτρέπουμε;

Γι αυτό για να κοινωνήσεις μια ιδέα, στην προκειμένη περίπτωση την ιδέα μιας αλλαγής σε οποιοδήποτε τομέα, οφείλεις να την έχεις κατανοήσει πλήρως ο ίδιος, να μπορείς να την επικοινωνήσεις σωστά στους άλλους, να έχεις εντοπίσει τα μέσα και τον τρόπο επίτευξή της  και να τους δείξεις με τη δική σου συμπεριφορά πως ήδη λειτουργείς καταπώς διατείνεσαι...

Βέβαια όπως έχουμε παρατηρήσει όλοι μας, οι δίαφορες ρήξεις-αλλαγές-επαναστάσεις στη ζωή μας από τις πιο απλές ως τις πιο σύνθετες δεν είναι εύκολη υπόθεση καθώς υπάρχει ο ανασχετικός παράγοντας της συνήθειας που μας αποτρέπει να επιχειρήσουμε την οποιαδήποτε αλλαγή καθώς και ο φόβος του αγνώστου και του καινούριου που μας αποθαρρύνει να έρθουμε σε ρήξη με παγιωμένες καταστάσεις, ιδεολογίες, συμπεριφορές, συνήθειες, εν κατακλείδει παγιωμένες και παγωμένες ζωές....γιατί τι άλλο μπορεί να είναι μια ζωή, ένας ζωντανός οργανισμός που δεν αλλάζει, που δεν εξελίσσεται παρά ένας νεκρός οργανισμός...

Επομένως κατάληγω στο συμπέρασμα πως οι ρήξεις-αλλαγές-επαναστάσεις είναι χρήσιμες σε κάθε έλλογο ον για να εξελίσσεται, αρκεί να μπορούν οι εμπνευστές των αλλαγών να περάσουν αυτά που επιθυμούν και προτείνουν στο σύνολο, μέσα από το δικό τους τρόπο ζωής, να γίνουν με λίγα λόγια η αλλαγή που θέλουν να έρθει για να καταλήξουμε εκεί που ξεκινήσαμε το κειμενό μας...