Η αξία ενός ανθρώπου ως αντανάκλασμα της θέσης που κατέχει; Του Γιώργου Πλουμίδη

Στην σημερινή εποχή με την οικονομική κρίση να έχει οδηγήσει σε κρίση αξιών, έχει έρθει στην επιφάνεια ένα ζήτημα που δεν του πολυδίναμε σημασία σε παλαιότερες εποχές λόγω της ανεμελειάς που υπήρχε και είναι το ζήτημα των ανθρώπων που κατέχοντας μία θέση εξουσίας ή μία θέση με μεγάλο κύρος νομίζουν ότι ξαφνικά έγιναν κάποιοι και συμπεριφέρονται σαν να τους ανήκει η θέση...

Αυτή τη συμπεριφορά την έχουν συνήθως άνθρωποι που χωρίς ιδιαίτερα προσόντα κατέλαβαν θέσεις εξαιρετικού ενδιαφέροντος και κύρους λόγω των γνωριμιών τους και των πόντων που εξαργύρωσαν κάνοντας εξυπηρετήσεις σε ανωτέρους.
Έχουν μία αλαζονεία και έπαρση σαν να τους ανήκει η θέση και όχι σαν να είναι ένοικοι τής.
Η ουσία είναι ότι αν και ανεπαρκείς νιώθουν λες και είναι βασιλικότεροι του βασιλέως και συμπεριφέρονται σαν να είναι κάποιοι ΜΟΝΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΘΕΣΗΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ.
Είναι άνθρωποι που γνωρίζουν ότι με αντικειμενικά κριτήρια δεν θα είχαν ποτέ κάποια αξιόλογη θέση και έτσι όταν την αποκτήσουν φέρονται σαν να ανέβηκαν οι μετοχές τους και να απέκτησαν κύρος και σεβασμό από την κοινωνία...
Δεν μπορούν να καταλάβουν ότι δεν ανεβαίνει η αξία σου έχοντας μία θέση, ούτε ότι ξαφνικά γίνεσαι κάποιος, ούτε ότι απέκτησες όλα όσα σου έλειπαν και έτσι μετατρέπεται η ανασφάλεια τους σε αλαζονεία...


Επίσης δεν πρέπει να παραβλέψουμε το γεγονός πως κάποιοι έχοντας μία θέση στο παρελθόν, προτιμήθηκαν για άλλες θέσεις στο μέλλον με μόνη παρακαταθήκη την πρότερη θητεία τους και όχι των προσόντων τους.

Στην άλλη πλευρά συναντάμε ανθρώπους με πολλά προσόντα και κατάλληλους για μία θέση εξαιρετικού ενδιαφέροντος που δίνουν άλλη αίγλη και αξία στη θέση που κατέχουν μένοντας ταπεινοί και προσηλωμένοι στα καθήκοντα που έχουν να επιτελέσουν, οι οποίοι γίνονται και πρότυπο για πολλούς άλλους με τη σωστή συμπεριφορά τους και τη συνεισφορά τους στις απαιτήσεις της θέσης που έχουν.

Συνεπώς δεν χρειάζεται να έχει κάποιος μια θέση για να έχει αξία, χρειάζεται να το αποδείξει με την συνολική του συμπεριφόρα όταν είναι κάτοχος της θέσης, οτί αξίζει να την έχει.
Από μόνη της η θέση μπορεί να δίνει εφήμερη αξία και αναγνώριση, μακροπρόθεσμα όμως ξεχωρίζουν αυτοί που πραγματικά αξίζουν και μπόρεσαν να δώσουν περαιτέρω αξία αυτοί στη θέση με το έργο τους και να δώσουν κίνητρο και σε άλλους να ακολουθήσουν το παράδειγμα τους.
Να αποτελέσουν υπόδειγμα για την κοινωνία.

Γιατί όπως λέει και ο λαός: "Δεν κάνει η θέση τους ανθρωπούς, αλλά ο άνθρωπος τη θέση..".

Η μπανάνα και ο Αθλητισμός....Γράφει ο Γιώργος Πλουμίδης

Τις τελευταίες ημέρες παρατηρώ το facebook ,το twitter και το istagram να έχουν κατακλυστεί με φωτογραφίες διάσημων να τρώνε μία μπανάνα, εκδηλώνοντας τη συμπαραστασή τους στον ποδοσφαιριστή Ντανι Άλβες για την ρατσιστική προσβολή που δέχτηκε από ανεγκέφαλο οπαδό αντίπαλης ομάδας πριν λίγες ημέρες.

Με αφορμή αυτό το γεγονός και τα παραλειπόμενά του αναρωτιόμαστε πώς ακόμη και σήμερα μπορούν κάποιοι να βλέπουν τον αθλητισμό ως τόπο έκφρασης των διακρίσεων λόγω καταγωγης και χρώματος.

Σαφώς και πρόκειται για ανθρώπους που δεν έχουν καταλάβει την τεράστια συμβολή του αθλητισμού στην ενοποιήση και απορρόφηση διαφορετικών πολιτισμών, συμπεριφορών, γλωσσών και εν τέλει τη συνύπαρξη και συνεργασία τόσο διαφορετικών ανθρώπων μεταξύ τους, ανθρώπων με διαφορετική προέλευση, διαφορετικές εμπειρίες, διαφορετική γλώσσα και διαφορετική νοοτροπία και ας έχουν διαφορετικό χρώμα δέρματος.
Εξάλλου η γλώσσα του αθλητισμού είναι κοινή για όλους όσους ασχολούνται με κάποιο άθλημα και αποτελεί τον βασικό παράγοντα που βοηθά στην συνεργασία και συννενόηση τόσο διαφορετικών ατόμων, τα οποία συνασπισμένα κάτω από τον κοινό στόχο αγωνίζονται μόνο γι αυτό προτάσσοντας την συναδερφικότητα και την συνεργασία πάνω από όποια διαφορά έχουν.

Η συμβολή συνεπώς του αθλητισμού στην καλή κοινωνία και συνεργασία διαφορετικών ατόμων διαφορετικής κουλτόυρας είναι τεράστια και ένας από τους παράγοντες ένταξης στην κοινωνία περιθωριοποιημένων ομάδων στην τελική.

Βέβαια θα αντιτείνει κάποιος ότι ο αθλητισμός ενέχει στοιχεία ρατσισμού εκ φύσεως καθώς κάποιοι διακρίνοτναι και κάποιοι όχι...κάποιοι εξελίσσονται ενώ κάποιοι μένουν στάσιμοι...
Όμως αυτό το επιχείρημα είναι έωλο, διότι σε αυτή την περίπτωση κάποιος προχωρά ή μένει στάσιμος εξαιτίας της προσπάθειας που καταβάλλει, του ταλέντου κτλ. ΚΑΙ ΟΧΙ ΛΟΓΩ χρωματικών ή φυλετικών διακρίσεων.

Ας βλέπουμε λοιπόν τον αθλητισμό σαν κάτι που ενώνει και όχι χωρίζει τους ανθρώπους...