Όταν ο αθλητισμός μπορεί να ενώνει....!!!! του Γιώργου Πλουμίδη

Δυο αθλήτριες αντίπαλων ομάδων, μια αληθινή αγκαλιά.

Οι σκέψεις που γεννιούνται βλέποντας μια τέτοια φωτογραφία είναι προφανώς διαφορετικές στον καθένα μας, αλλά σε γενικές γραμμές έχουμε να κάνουμε με την χιλιοειπωμένη έκφραση μια φωτογραφία ίσοδυναμεί με 1000 λέξεις..

Η ουσία του θέματος, για να μην μακρηγορούμε είναι πως μπορεί ο αθλητισμός να ενώνει ανθρώπους άγνωστους μεταξύ τους, αντίπαλους στο γήπεδο, αλλά συνοδοιπόρους στο άθλημα που αγαπούν και κάνουν αλλά και στη ζωή γενικότερα...

Όταν λοιπόν αφήνονται στην άκρη οι επιμέρους διαφορές, κόντρες, διαμάχες, προϊστορίες,τοπικισμοί,σκοπιμότητες και οτιδήποτε άλλο μπορεί να επηρεάσει την απρόσκοπτη και ομαλή εξέλιξη ενός παιχνιδιού, τότε αναδυκνείεται το πραγματικό πρόσωπο, που είναι και η ουσία του αθλητισμού, δηλαδή η αναγνώριση της ανωτερότητας του αντιπάλου, η απόδοση συγγαρητηρίων στο νικητή, ο ευγενής ανταγωνισμός, το καθαρό παιχνίδι και εν τέλει η απόλαυση αυτού που κάνουμε σαν αθλητές, προπονητές, φίλαθλοι....

Τότε μόνο νιώθεις γεμάτος σαν άνθρωπος διότι γεμίζεις συναισθήματα και εμπειρίες που όσοι δεν τα έχουν ζήσει εξακολουθούν να νομίζουν πως οι ομάδες μας χωρίζουν και ότι ο αθλητισμός διχάζει...
Κάνουν πολύ μεγάλο λάθος όλοι αυτοί, καθώς θα πρέπει να καταλάβουν πως κανείς δεν έχει να χωρίσει τίποτα με κανέναν, ενώ αντιθέτως όλοι μαζί μπορούμε να πάμε το άθλημα που υπηρετούμε ένα βήμα πιο μπροστά και κατ' επέκταση και όλη την αθλητική ζωή της χώρας μας ψηλότερα...

Κάποιοι βέβαια θα ισχυριστούν ότι αυτά που γράφεις γίνονται μόνο σε μη δημοφιλή αθλήματα ή σε αναπτυξιακά πρωταθλήματα κτλ. Θα διαφωνήσω διότι έχουμε δει πολλές φορές να γίνονται και έκτροπα σε τέτοια πρωταθλήματα,οπότε δεν αποτελεί σαφές επιχείρημα.

Όλα λοιπόν είναι απόρροια της παιδείας που έχει o καθένας μας,  γι αυτό επιβάλλεται να γαλουχήσουμε όλα τα νέα παιδιά που ασχολούνται με τον αθλητισμό με αξίες που θα τους επιτρέπουν να απολαμβάνουν αυτό που κάνουν και να φεύγουν πλήρεις συναισθημάτων και παραστάσεων από το γήπεδο που θα μείνουν χαραγμένες στη μνήμη τους και θα είναι παρακαταθήκη για τη ζωή τους....

Θα κλείσω με 6 λέξεις που ανέβασα στο facebook: "Γιατί ο δικός μας αθλητισμός ενώνει...."!

Ευχή όλων, να ναι ο ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ που ενώνει και όχι ο "δικός" μας μόνο...

Να ακολουθείς τα πρέπει ή τα θέλω; του Γιώργου Πλουμίδη

Οι καλύτερες συζητήσεις γίνονται μακράν το βράδυ, εκεί που η μοναξιά μεγαλώνει τις σκέψεις των ανθρώπων και αυξάνει την ανάγκη εξέφρασης όσων τους απασχολούν.
Εκεί αναζητούν κάποιον να μιλήσουν που ξέρουν ότι δεν θα τους κρίνει, αλλά θα τους ακούσει.
Μπορεί να μην είναι φίλος, ούτε καν γνωστός, αλλά σίγουρα είναι η προσωποποίηση του ψυχολόγου(εξομολογητή) των πιο ενδόμυχων σκέψεών τους.

Έτσι λοιπόν και γω μια νύχτα έγινα αυτός ο ψυχολόγος ενός ανθρώπου που μέχρι τότε ανταλλάσσαμε μια καλημέρα. Άρχισε δειλά δειλά να μιλάει για θέματα περί σχέσεων και συγκεκριμένα περίπλοκων σχέσεων, πρώτο δείγμα ότι κάτι βαθύτερο και προσωπικό υπήρχε, ώσπου μετά από λίγη ώρα και αρκετή κουβέντα , κατέληξε στο συμπέρασμα ότι σε αυτή τη μικρή ζωή που έχουμε υπάρχει το δίλημμα "να ακολουθούμε τα πρέπει ή τα θέλω" με την επιλογή του να γέρνει υπέρ των θέλω,..

Πέρα από την απάντηση που θα έδινε ο καθένας μας σε αυτό το δίλημμα, που είναι και το θέμα του άρθρου, υπάρχει η παράμετρος της αποφασιστικότητας του ατόμου για το αν θα αφήσει το σίγουρο για να ρισκάρει να ακολουθήσει τα θέλω του με ο,τι συνέπειες μπορεί να προκύψουν.
Ο ορθολογιστής άνθρωπος θα έβαζε κάτω τα υπέρ και τα κατά και θα αποφάσιζε να μείνει με τα πρέπει κατά πάσα πιθανότητα.
Ο συναισθηματικός τύπος που ακολουθεί το ένστικτό του θα πήγαινε εκεί που θα τον οδηγούσε αυτό.
Εσείς τι θα κάνατε μπροστά σε μια τέτοια πρόκληση για μια ριζική αλλαγή;

Πολλές φορές θα διστάζατε, είμαι σίγουρος να κάνετε το βήμα προς το άγνωστο, το αχαρτογράφητο, το θέλω σας εν τέλει και θα επιλέγατε το γνωστό, σύνηθες και πρέπον. Θα ήσαστε ευτυτισμένος όμως ή απλά θα ικανοποιήστε με την σταθερότητα και τελμάτωση στη ζωή σας;

Σίγουρα η σύγκρουση μέσα μας είναι τεράστια ώσπου να καταλήξουμε αν πρέπει να ακολουθήσουμε το θέλω ή το πρέπει. Όπου θέλω βάλτε καρδιά, όπου πρέπει μυαλό.

Το μυαλό μπορεί να ταξιδεύει και να τρέχει μίλια μακριά, όμως είναι το ίδιο που μας κρατάει με χαλινάρια όταν πρόκειται να αποφασίσουμε να ακολουθήσουμε την καρδιά μας σε αυτά που ζητάει.
Είτε πρόκειται για μια αλλαγή στις συνθήκες, τόπο,τρόπο διαβίωσης είτε σε θέματα ερωτικά, είτε σε οποιοδήποτε άλλο κομμάτι της ζωής μας
Όταν όμως η καρδιά δεν είναι ικανοποιημένη δεν έχουμε το αίσθημα της ευτυχίας με αποτέλεσμα πάντα να συμβιβαζόμαστε και να σκεφτόμαστε με τη λογική του "μη χείρον βέλτιστον".
Αντιθέτως αν αφεθούμε στα καλέσματα της καρδιάς μας και πάρουμε το δρόμο που μας υποδεικνύει, τότε νιώθουμε πως ζούμε ξανά, πως αναπνέουμε, πως κάνουμε αυτό που θέλουμε.

Βέβαια ο δρόμος αυτός μπορεί να έχει αναχώματα αλλά αν το θέλω μας είναι ισχυρό τίποτα δεν πρόκειται να μας σταματήσει να το ζήσουμε και να το απολαύσουμε.
Τίποτα δεν το καθυποτάσσει παρά μόνο η λογική των πρέπει. Μια λογική που πολλές φορές μας καθηλώνει σε μια ζωή συμβιβασμών και συνθηκολογήσεων.

Εντούτοις, πολλοί δυσκολεύονται γιατί ταυτίζουν το πρέπει με το σωστό, κάτι που κατά την άποψή μου, δεν υφίσταται όταν έχουμε να κάνουμε με επιτάσσεις της καρδιάς μας. Δεν υπάρχει σωστό ή λάθος σε θέματα καρδιάς παρά μόνο δρόμος που μας ικανοποιεί ή όχι.

Είναι λοιπόν προτιμότερο να κάνεις ένα στιγμιαίο λάθος ακολουθώντας τα θέλω σου παρά να ζεις σε ένα διαρκές λάθος ακολουθώντας τα πρέπει.
Στην πρώτη περίπτωση θα έχεις την ικανοποίηση της πραγμάτωσης των θέλω σου και του μη περιορισμού της καρδιάς σου.
Στη δεύτερη περίπτωση θα έχεις μια αιώνια αίσθηση μη ικανοποίησης , μη ευτυχίας και εν τέλει μιας ζωής χωρίς ζωή...

Συνεπώς σε περιστάσεις τέτοιων εσωτερικών συγκρούσεων, οι καθυστερήσεις και οι δισταγμοί οδηγούν σε οπισθοχωρήσεις, ενώ οι άνευ όρων παραδόσεις και η άμεση αντίδραση στις επιταγές των θέλω οδηγούν σε ταξίδι με ενδιαφέρουσα, ζωογόνο διαδρομή με μόνο ερώτημα το που θα βγει...

Και όπου βγει...