Η μπανάνα και ο Αθλητισμός....Γράφει ο Γιώργος Πλουμίδης

Τις τελευταίες ημέρες παρατηρώ το facebook ,το twitter και το istagram να έχουν κατακλυστεί με φωτογραφίες διάσημων να τρώνε μία μπανάνα, εκδηλώνοντας τη συμπαραστασή τους στον ποδοσφαιριστή Ντανι Άλβες για την ρατσιστική προσβολή που δέχτηκε από ανεγκέφαλο οπαδό αντίπαλης ομάδας πριν λίγες ημέρες.

Με αφορμή αυτό το γεγονός και τα παραλειπόμενά του αναρωτιόμαστε πώς ακόμη και σήμερα μπορούν κάποιοι να βλέπουν τον αθλητισμό ως τόπο έκφρασης των διακρίσεων λόγω καταγωγης και χρώματος.

Σαφώς και πρόκειται για ανθρώπους που δεν έχουν καταλάβει την τεράστια συμβολή του αθλητισμού στην ενοποιήση και απορρόφηση διαφορετικών πολιτισμών, συμπεριφορών, γλωσσών και εν τέλει τη συνύπαρξη και συνεργασία τόσο διαφορετικών ανθρώπων μεταξύ τους, ανθρώπων με διαφορετική προέλευση, διαφορετικές εμπειρίες, διαφορετική γλώσσα και διαφορετική νοοτροπία και ας έχουν διαφορετικό χρώμα δέρματος.
Εξάλλου η γλώσσα του αθλητισμού είναι κοινή για όλους όσους ασχολούνται με κάποιο άθλημα και αποτελεί τον βασικό παράγοντα που βοηθά στην συνεργασία και συννενόηση τόσο διαφορετικών ατόμων, τα οποία συνασπισμένα κάτω από τον κοινό στόχο αγωνίζονται μόνο γι αυτό προτάσσοντας την συναδερφικότητα και την συνεργασία πάνω από όποια διαφορά έχουν.

Η συμβολή συνεπώς του αθλητισμού στην καλή κοινωνία και συνεργασία διαφορετικών ατόμων διαφορετικής κουλτόυρας είναι τεράστια και ένας από τους παράγοντες ένταξης στην κοινωνία περιθωριοποιημένων ομάδων στην τελική.

Βέβαια θα αντιτείνει κάποιος ότι ο αθλητισμός ενέχει στοιχεία ρατσισμού εκ φύσεως καθώς κάποιοι διακρίνοτναι και κάποιοι όχι...κάποιοι εξελίσσονται ενώ κάποιοι μένουν στάσιμοι...
Όμως αυτό το επιχείρημα είναι έωλο, διότι σε αυτή την περίπτωση κάποιος προχωρά ή μένει στάσιμος εξαιτίας της προσπάθειας που καταβάλλει, του ταλέντου κτλ. ΚΑΙ ΟΧΙ ΛΟΓΩ χρωματικών ή φυλετικών διακρίσεων.

Ας βλέπουμε λοιπόν τον αθλητισμό σαν κάτι που ενώνει και όχι χωρίζει τους ανθρώπους...