Απολύτως θεμιτό θα μου πείτε να κόψουν 1-2 προπονήσεις για να κάτσουν να διαβάσουν και θα συμφωνήσω σε ένα βαθμό.
Όμως υπάρχει και μια άλλη πλευρά συχνά αθέατη που δεν την λαμβάνουμε υπόψη μας και αυτή είναι η υπερβολική πίεση που νιώθουν τα παιδιά κατά τη διάρκει εξετάσεων ακόμη και από τα χρόνια του γυμνασίου με αποτέλεσμα να γεμίζουν με υπερβολικό άγχος που γίνεται αυτοκαταστροφικό πολλές φορές, στο κυνήγι ενός καλού βαθμού ή της επίτευξης εισαγωγής τους σε σχολή της αρεσκείας τους.
Και αν για τοςυ μαθητές της Γ' ΛΥΚΕΊΟΥ δικαιολογείται το άγχος(ως ένα βαθμό), αυτό που για μένα δεν δικαιολογείται είναι το άγχος και η υπερβολική αγωνία για προαγωγικές εξετάσεις του γυμνασίου ή του λυκείου που στην ουσία δεν κρίνουν πολλά πράγματα ειδικά για όσα παιδιά έχουν ένα ικανοποιητικό μέσο όρο από τα τρίμηνα. Για να μην παρεξηγηθώ δεν λέω να μην διαβάσουν τα παιδιά. Το αντίθετο μάλιστα, να διαβάσουν για να να πετύχουν το στόχο τους, αλλά να υπάρχει ένα μέτρο ως προς την πίσεη και τις απαιτήσεις από τους γονείς τους και το περιβάλλον τους, ώστε αυτό που κάνουν να είναι αποτελεσματικό και όχι να τους γυρίζει μπούμερανγκ.
Σαφώς και το άκρως ανταγωνιστικό σύστημα εκπαίδευσης μεγενθύθει το άγχος της επιτυχίας, το οποίο σε συνδυασμό με την οικονομική κρίση γίνεται ασφυκτική θηλιά στο λαιμό των παιδιών, καθώς πρέπει να επιτύχουν κάπου που να αντέχει να ανταπεξέλθει οικονομικά η οικογένεια, αλλιώς αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο να μη σπουδάσουν.
Κατά τη γνώμη μου όμως, μόνο αν πας στις εξετάσεις απαλλαγμένος από τέτοιες σκέψεις θα ακταφέρεις αυτό που ποθείς και είναι στο χέρι των γονέων να μην μεταδίδουν τα άγχη τους και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν στα παιδιά. Δεν σημαίνει ότι δεν θα του επισημάνουν τις συνθήκες αλλά επίσης οφείλουν να τονίσουν με κάθε τρόπο πως η ζωή δεν σταματά με την είσοδο σε ένα πανεπιστήμιο, αλλά υπάρχουν και άλλοι τρόποι να πετύχεις αν προσπαθήσεις στη ζωή.
Απαλλαγμένα λοιπόν τα παιδιά από τη φιλοσοφία της "πάση θυσία εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση" είμαι σίγουρος πως θα αποδώσουν πολύ καλύτερα καθώς θα είναι αποφορτισμένα από κάθε άλλη σκέψη πέρα από τα μαθήματά τους.
Την αφορμή για τα παραπάνω μου έδωσε μήνυμα αθλήτριας της γ' γυμνασίου που έλεγε ότι έτρεμε από το άγχος και κοντεψε να λιποθυμήσει πριν δώσει κάποιο μάθημα, και μιλάμε για μαθήτρια του 19!!!
Αρχικά νόμιζα πως δεν κατάλαβα καλά, όμως φίλοι μου είναι έτσι ακριβώς και προφανώς δεν είναι η μόνη.
Ποιος παράγοντας όμως οδηγεί παιδιά ακόμη και 15 ετών να σκέφτονται και να λειτουργούν με τόσο άγχος;
Ίσως φταίει το εξεταστικοκεντρικό σύστημα της εκπαίδευσής μας, ίσως η πίεση των γονέων που και αυτοί με τη σειρά τους πιέζονται από άλλους παράγοντες, ίσως και ο ίδιος ο χαρακτήρας του παιδιού.
Η ουσία είναι ότι είναι στενάχωρο για μένα να ακούω ότι παιδιά τέτοιας ηλικίας αγχώνονται τόσο πολύ για ένα θέμα που θα έπρεπε να το αντιμετωπίζουν πιο ψύχραίμα.
Αλλά είναι αυτό που ανέφερα και παραπάνω: η γενικότερη αντίληψη που επικρατεί στην κοινωνία για την επιτυχία.
Κλείνοντας θέλω να τονίσω ότι είναι θεμιτό να βάζουμε στόχους και να τους κατακτάμε, αλλά πρέπει να ήμαστε συγκεντρωμένοι στο στόχο, απαλλαγμένοι από εξωτερικούς παράγοντες που μας δημιουργούν υπερβολικό άγχος και ορίζουν την επιτυχία στις εξετάσεις ως αυτοσκοπό.
Το υπερβολικό άγχος καταντάει αυτοκαταστροφικό, εώ το δημιουργικό άγχος είναι οδηγός προς την επιτυχία.
Και τέλος ας σκεφτούμε τι πραγματικά θέλουμε από το σημερινό σχολείο: μία εκπαίδευση βασισμένη στην παπαγαλία και τον ανταγωνισμό ή μια γενικότερη παιδεία βασισμένη στην ευγενή άμιλλα και τη συνεργασία..
Αλλά προφανώς η απάντηση έρχεται από την αγορά εργασίας: εξιδείκευση και συνεχής επιμόρφωση των εργαζομάνως για να έχουν ευκαιρία απασχόλησης, προσέξτε, όχι εργασίας, αυτό τα λέει όλα...
Καλό τρίημερο να έχουμε και αν θέλετε ρίξτε και μια ματιά στο άρθρο του Γιώργου Μαυρωτά στο protagon.gr που αναφέρεται στην αυτοκτονία μια ς μαθήτριας της γ' λυκείου.
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.article&id=34306
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου